Znana Historia Panny Evans (001)

Wysiadły na stacji metra w Temple i skierowały się w kierunku Waterloo Bridge. Petunia była milcząca. Lily wiedziała, że siostra nie cieszy się z jej odwiedzin. Przestały być sobie bliskie, kiedy zaczęła naukę w Hogwarcie i od tamtej pory nie potrafiły ze sobą szczerze rozmawiać. W dodatku, spędzały ze sobą za mało czasu. A teraz, po przeprowadzce Petunii do Londynu, miały go mieć jeszcze mniej.

— O której masz powrotny pociąg do Cokeworth? – spytała w końcu Petunia.

— Nie wracam dzisiaj do domu. Pojadę porannym ekspresem.

Petunia spojrzała na nią zaskoczona.

— Ale chyba nie zamierzasz nocować u mnie?

Lily westchnęła. Nie oczekiwała ciepłego przyjęcia, Petunia nigdy nie była gościnna, ale miała cichą nadzieję, że siostra choć troszkę się za nią stęskniła. W końcu od ostatniego spotkania minęło już ponad pół roku.

— Nie martw się. Przenocuję w Dziurawym Kotle. Chcę jutro kupić pióra i pergamin na Pokątnej.

Petunia skrzywiła się lekko. Jej niechęć do wszystkiego, co magiczne, zdawała się pogłębiać z każdym rokiem.

— Podoba ci się Londyn? – zapytała Lily po dłuższej chwili milczenia. – Przywykłyśmy do spokojniejszego życia. Tutaj wszystko wydaje się być takie głośne…

— To piękne miasto – odpowiedziała sucho Petunia. – Nie mogę ciągle mieszkać na prowincji i czekać, aż coś mi się w życiu przydarzy. Wolę cieszyć się swoją wolnością.

— A co będziesz tutaj robić? Nie będzie ci smutno samej?

— Nie jestem sama – zaperzyła się. – Mieszka tu całkiem sporo znajomych z college’u. Poza tym, zamierzam zapisać się na kurs pisania na maszynie i poszukać stałej pracy. W takim dużym mieście nikt nie jest sam.

Lily nie zamierzała się sprzeczać. Nie lubiła dużych miast i chętnie odradziłaby siostrze przeprowadzę do stolicy, gdyby istniała chociaż mała szansa, że Petunia jej posłucha. Sama nigdy nie zdecydowałaby się na taki krok. Lubiła małe Cokeworth, z jego wąskimi uliczkami, dużymi parkami i rzeką, nad którą przesiadywała kiedyś godzinami w towarzystwie Seveusa. Wiele miłych wspomnień wiązało się z rodzinnym domem i nie wyobrażała sobie życia w innym miejscu. Tutaj wszystko było za duże – domy za wysokie, rzeka zbyt szeroka, ulice gwarne i zatłoczone. Zupełny brak miejsca dla wyobraźni. I dla magii…

Odruchowo sięgnęła ręką do kieszeni płaszcza i zacisnęła palce na różdżce. Poczuła się dużo pewniej, gdy znajomy prąd przebiegł jej po dłoni w kierunku nadgarstka. Przez ostatnie lata ciągle miotała się pomiędzy życiem mugola a życiem czarownicy. W szkole radziła sobie bardzo dobrze, ale jej mugolskie pochodzenie zaczęło stanowić problem odkąd świat czarodziejów zelektryzował ruch wzniecony przez czarodzieja tytułującego się Lordem. Ruch, który nie przewidywał w tym świecie miejsca dla kogoś takiego, jak ona. Nie była jednak mugolem. Przez sześć lat przesiąkała magią i coraz bardziej denerwowało ją, że nie mogła swobodnie korzystać z czarów. To było jak odgrywanie ról – w żadnej z nich nie czuła się dobrze. Nigdzie do końca nie pasowała. Nie miała własnego miejsca w świecie.

Tego roku wakacje miały być inne. Po raz pierwszy, jako pełnoprawna czarownica, mogła używać różdżki bez ograniczeń. Oczywiście – w granicach czarodziejskiego prawa.

Petunia wynajmowała mieszkanie razem z koleżanką w jednej z pobliskich kamienic. Lily odprowadziła ją pod same drzwi i pożegnała się pośpiesznie, zerkając na zegarek. Nie przyznała się, jaki był prawdziwy cel wizyty w Londynie. Nie chciała psuć miłego przedpołudnia. Petunia może i nie była w najlepszym nastroju, ale, ostatecznie, spędziły całkiem miły, normalny, wolny od kłótni dzień. Gdyby wspomniała o spotkaniu z Marleną, z pewnością byłoby inaczej.

Marlena McKinnon czekała na nią w umówionym miejscu na St James’s Square. Nie mogła mieć więcej, niż dwadzieścia pięć lat i niewątpliwie była bardzo ładna. Nosiła zwykły mugolski ubiór – ołówkową spódnicę, ciemnoróżowy żakiet i buty na wysokich obcasach. Przeczesywała wzrokiem okolicę, przytupując niecierpliwie nogą, wyraźnie poirytowana. Mimo, że trzymała w ręce różdżkę, mugole zdawali się nie zwracać na nią najmniejszej uwagi.

Lily podeszła do niej i uśmiechnęła się nieśmiało.

— Pani McKinnon? To ze mną była pani umówiona. Jestem Lily Evans.

Wyciągnęła rękę, ale Marlena jej nie uścisnęła. Prychnęła cicho i zlustrowała dziewczynę szybkim spojrzeniem.

— Z wami, mugolakami, nie ma przynajmniej problemu – mruknęła. – Potraficie się ubrać tak, żeby nie zwracać na siebie uwagi.

Lily cofnęła rękę, a uśmiech spełzł jej twarzy.

— Czego nie mogę powiedzieć o pani – odparowała, zanim zdążyła ugryźć się w język. – Elegancka młoda kobieta, samotna, wyraźnie oczekująca na spotkanie… Z pewnością przykuwa pani uwagę. Wypatrzyłam panią z daleka.

Marlena McKinnon rozluźniła się nieco i uśmiechnęła lekko.

— No, no… Wojowniczka z ciebie – powiedziała zaskakująco łagodnym tonem. – Auror potrafi zadbać o własne bezpieczeństwo. Wystarczy proste zaklęcie zwodzące.

Lily sięgnęła do torebki po list i podsunęła go Marlenie pod nos.

— Tu napisano, że odprowadzi mnie pani do ministerstwa – powiedziała chłodno. – Rozumiem, że nie będziemy bawić się w uprzejmości, więc może po prostu miejmy już to z głowy.

Ku zaskoczeniu dziewczyny, Marlena roześmiała się perliście. Chwyciła kopertę, przejrzała pobieżnie treść listu, po czym ruszyła przed siebie swobodnym krokiem, dając Lily do zrozumienia, że powinna pójść za nią.

— Powinnam cię wylegitymować – powiedziała po chwili McKinnon, zwracając kopertę. – Odpowiesz na parę pytań, dobrze? Z jakiego drewna wykonano twoją różdżkę?

Lily zawahała się.

— Wierzbowego – odpowiedziała ostrożnie

— Drugie imię matki?

— Valerie…

— Nazwisko męża siostry?

— Moja siostra nie ma męża…

— Najbliższa koleżanka w Hogwarcie?

Lily uniosła brwi. Była ciekawa na jakiej podstawie weryfikowano jej odpowiedzi. Korciło ją, żeby skłamać i wypróbować wiedzę towarzyszki, ale coś jej mówiło, że napytałaby sobie biedy.

— Mary Macdonald – odpowiedziała w końcu.

— Zgadza się – powiedziała Marlena, wzruszając ramionami na widok zdumionej miny Lily. – O wiele łatwiej zweryfikować tożsamość przyjaciół, niż obcych czarodziejów – wyjaśniła. – Można wtedy zapytać o coś osobistego i problem z głowy. Musiałam cię wcześniej sprawdzić, żeby mieć jakikolwiek punkt zaczepienia. Na szczęście Dumbledore ma rękę na pulsie.

— Rozmawiała pani o mnie z profesorem Dumbledore’em?

Marlena kiwnęła potakująco głową.

— I z profesor McGonagall – dodała. – Jeśli jesteś ciekawa, to oboje wypowiadają się o tobie bardzo pochlebnie i nie zdziwiłabym się, gdybyś dostała w tym roku funkcję prefekta naczelnego.

Ciemny rumieniec zabarwił policzki Lily. Nie znosiła tego. Jej twarz była jak otwarta księga, można było z łatwością wszystko z niej wyczytać.

— Wiesz po co tu jesteś? – zapytała czarownica.

— Niezupełnie. Poproszono mnie o stawienie się na przesłuchaniu w Biurze Aurorów w związku z jakimiś incydentami, które miały miejsce w zeszłym roku w Hogwarcie, ale, prawdę mówiąc, nie bardzo wiem o jakie incydenty chodzi.

Marlena skinęła głową, po czym bez ceremonii ujęła Lily pod rękę i pociągnęła ją w kierunku podejrzanego zaułka. Lily wiedziała, że wejście do Ministerstwa Magii magii było ukryte gdzieś w centrum Londynu, ale nigdy wcześniej tam nie była. W gruncie rzeczy, uważała, że to bardzo miłe ze strony Ministerstwa Magii, że zapewnili jej eskortę. W ten sposób nie musiała błąkać się samotnie po Londynie.

— Wiem o twojej rodzinie, Evans – odezwała się niespodziewanie Marlena, gdy zatrzymały się nagle przed zdemolowaną budką telefoniczną. – Dumbledore twierdzi, że jesteś mądrą dziewczyną i można ci zaufać, więc ci powiem…

Rozejrzała się nerwowo wokoło.

— Musisz bardzo uważać – syknęła cicho, zaglądając Lily w oczy. – Ściągają was wszystkich po kolei do Ministerstwa, żeby wypytać o wpływy Sama-Wiesz-Kogo w Hogwarcie. Niepokoją ich przypadki używania czarnej magii. Chcą dobrze, ale nawet wśród nas, aurorów, są ludzie Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać. Doniosą swojemu panu o wszystkim, czego się dzisiaj dowiedzą. Pochodzisz z rodziny mugoli… Uważaj na to, co powiesz.

Zimny dreszcz przebiegł po plecach Lily. Przyglądała się McKinnon z nieskrywanym strachem w oczach.

— Dlaczego mi o tym mówisz? – zapytała cicho.

Marlena uśmiechnęła się kwaśno.

— Jesteśmy po tej samej stronie – odpowiedziała spokojnie, zapraszając ją gestem do budki telefonicznej.

Weszły do środka. Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, Marlena zabrała się do wprowadzania numeru na zniszczonym aparacie telefonicznym. Najwyraźniej wciąż działał, bo aurorka podała przez słuchawkę ich nazwiska i cel wizyty, a w odpowiedzi z pojemnika na resztę wypadła ładna plakieta, którą Lily przypięła do płaszcza.

— Trzymaj się mnie i staraj się nie zwracać na siebie dużej uwagi – poinstruowała ją opiekunka, gdy budka telefoniczna drgnęła i zaczęła opadać w głąb ziemi

Lily czuła się jak w transie. Widziała już wiele magicznych miejsc, ale Ministerstwo Magii okazało się wyjątkowe. Było połączeniem dużej, mugolskiej korporacji i Hogwartu, który był dla niej symbolem kontrolowanego chaosu. Przeszły kolejno przez zatłoczony hol z mnóstwem kominków i piękną, rzeźbioną fontanną, biuro ochrony, gdzie poddała kontroli swoją różdżkę, i mały salonik z szeregiem wind prowadzących na inne piętra budynku. Wszędzie roiło się od czarodziejów i czarownic w kolorowych szatach, którzy śpieszyli w różnych kierunkach. Niektórzy trzymali w rękach różdżki, inni teczki z dokumentami, a gdzieś w oddali dojrzała czarodzieja w szacie do quidditcha z piękną sportową miotłą pod pachą. Wysoko nad ich głowami szybowały sowy.

Marlena wepchnęła ją do jednej z wind, tuż za otyłym czarodziejem, któremu dymiło się lekko z uszu. Gdy tylko znalazły się w środku, złote kraty windy zatrzasnęły się za nimi ze zgrzytem.

— Uważaj na sowy – mruknęła cicho Marlena, wskazując palcem żerdź umieszczoną pod sufitem, na której siedziało z tuzin różnokolorowych sów. Uniosła swoją różdżkę i wyczarowała sobie nad głową migoczącą tarczę przypominającą mały parasol. – Na wszelki wypadek – wyjaśniła. – Bardzo ciężko sprać to świństwo z ubrania.

Wysiadły na poziomie drugim. Marlena zdawała się dobrze wiedzieć, dokąd zmierza, więc Lily nie zadawała pytań, tylko dreptała za nią, rozglądając się z ciekawością. Mijały po drodze wiele drzwi. Na niektórych wisiały złocone tabliczki z nazwiskami urzędników, inne zdawały się nie mieć klamek i zamków. Sieć korytarzy była tak splątana, że powinni przyznawać szczególne odznaczenia wszystkim, którzy poruszali się tutaj bez mapy, pomyślała.

— Tutaj – powiedziała w końcu Marlena, wskazując duże przeszklone drzwi. – To Kwatera Główna Aurorów.

Kwatera Główna okazała się być ogromnym, gwarnym pomieszczeniem z mnóstwem ścianek działowych tworzących osobne boksy. Pomiędzy nimi przelatywały chmary skrzeczących sów. Tu i ówdzie rozlegały się krzyki lub śmiechy. Lily poważnie wątpiła, czy w takich warunkach można się skupić i wydajnie pracować.

Marlena wskazała jej wejście do wąskiego korytarza po drugiej stronie pomieszczenia, nad którym wisiał duży szyld: „ MAGICZNA POLICJA”.

— Zaczekaj tam – poleciła. – Na końcu znajduje się poczekalnia. Zawołają cię, gdy będzie twoja kolej. I… pamiętaj co mówiłam.

Poklepała ją przyjaźnie po ramieniu i odeszła w kierunku jednego z boksów.

Poczekalnia okazała się być szerokim holem z rzędami plastikowych krzeseł pośrodku. Na stołkach siedziało już kilkoro uczniów. Niektórym towarzyszyli dorośli czarodzieje, inni przechadzali się samotnie, wzdłuż ścian. Kilka twarzy obróciło się ciekawie w jej kierunku. Poczuła się głupio, stojąc tak pośrodku, nie wiedząc gdzie podziać oczy.

— Możesz usiąść tutaj, Evans.

Znajomy głos. Odwróciła się pośpiesznie, próbując zlokalizować ciemną czuprynę pośród innych głów.

James Potter siedział samotnie na jednym z krzesełek, wspierając łokcie na kolanach. Patrzył wprost na nią. Poczuła, jak jej serce gwałtownie przyśpiesza, i natychmiast się za to skarciła. Nie powinna tak reagować na jego widok. James był arogancki. Próżny. I nieczuły. Czasem naprawdę go za to nienawidziła. Co raz trudniej było jednak udawać, że nie był równocześnie najbardziej fascynującym mężczyzną, jakiego znała. Zupełnie jakby walczyły w nim dwie sprzeczne natury. Podziwiała jego zasady, oddanie przyjaciołom i odwagę. Wiedziała, że otwarcie krytykował poglądy Lorda Voldemorta i był w stanie ryzykować własnym życiem, jeśli chodziło o wartości, które wyznawał. Nic nie mogła poradzić na to, że widziała w nim przeciwieństwo Severusa Snape’a.

W dodatku, James naprawdę mógł się podobać. Miał zgrabną, wysportowaną sylwetkę, przystojną twarz i ciemne oczy otoczone długimi rzęsami. Doskonale zdawała sobie sprawę, że spora część dziewcząt w szkole spogląda za nim tęsknie. Nawet Syriusz Black, ze swoją klasyczną urodą i pociągającym uśmiechem, nie cieszył się taką popularnością. Syriusz był nonszalancki, niedostępny – James powszechnie lubiany. Lily nie byłaby ze sobą do końca uczciwa, gdyby nie przyznawała, że urok Pottera działał także na nią. Podobał się jej, choć nigdy by się do tego nie przyznała przed żadną inną istotą. Zwłaszcza, że James był chłopakiem jej przyjaciółki.

— Cześć, Potter – przywitała się, pochodząc bliżej. – Jak ci mijają wakacje?

Czuła się niezręcznie. Co prawda, odkąd ograniczyła kontakty z Severusem, a James zaczął spotykać się z Mary, konflikty pomiędzy nimi zdarzały się coraz rzadziej, ale wciąż można było wyczuć napięcie w ich wzajemnej relacji.

— Cześć, Evans – odpowiedział, przedrzeźniając jej oficjalny ton. – Wiesz, po tylu latach moglibyśmy już sobie darować te oficjalne zwroty.

Lily uśmiechnęła się mimowolnie. Usiadła na jednym z wolnych krzeseł obok Jamesa i spuściła wzrok, unikając jego spojrzenia.

— Nie sądzę, żebym potrafiła się przestawić – wyjaśniła rzeczowym tonem. – Zbytnio się przyzwyczaiłam do tych naszych ciągłych kłótni. Nie będę się przecież na ciebie wydzierać po imieniu...

W jego oczach zamigotały wesołe błyski. Spojrzał na nią wyraźnie rozbawiony.

— Rzeczywiście, to byłoby niezręczne.

Siedzieli przez dłuższą chwilę w ciszy, zagłębieni we własnych myślach. James wydawał się być zupełnie rozluźniony i jego nastrój zaczął powoli udzielać się Lily. Niepokój związany z nadchodzącym przesłuchaniem powoli się ulatniał. Rozsiadła się wygodniej i zaczęła się rozglądać po pomieszczaniu.

Znajdowało się tu wiele drzwi. Niektóre z nich były przeszklone i można było dostrzec za nimi duże sale konferencyjne z mnóstwem krzeseł, służące zapewne do spotkań plenarnych. Pozostałe wykonano z białego drewna, a na wysokości oczu powieszono małe tabliczki informacyjne, wypisane złoconymi literami. Przyjrzała się najbliższej tabliczce, próbując rozszyfrować napis.

„Wydział Policji POKÓJ PRZESŁUCHAŃ”, przeczytała.

— Tu nas będą przesłuchiwać? – zapytała.

— Dostałaś wezwanie w sprawie Hogwartu? – upewnił się James.

Kiwnęła twierdząco głową.

— W takim razie zawołają cię z powrotem do Kwatery Głównej. Sprawą Hogwartu zajmują się aurorzy. Nastaw się na to, że będzie nieprzyjemnie. Nie należą do najłagodniejszych ludzi… Z resztą, sama wiesz. Czarna magia przeżarła im szare komórki. Maglowali mnie wczoraj trzy godziny.

James przewrócił teatralnie oczami. Spojrzała na niego zaskoczona. Marlena McKinnon wspomniała, że wzywają wszystkich uczniów po kolei, więc założyła, że oboje znajdują się tutaj z tego samego powodu.

— Zapytają cię o różne sprawy – ciągnął James, zdając się nie zauważać jej zdziwienia. – Jakie przedmioty cię interesują, czy należysz do jakiś organizacji studenckiej… I takie tam rzeczy. A potem wyciągną akta i będą wypytywać, czy wiesz cokolwiek o przypadkach, do których udało im się dotrzeć. Mają tam chyba informacje o wszystkich incydentach z kartoteki Filcha z ostatnich dziesięciu lat. – Uśmiechnął się łobuzersko. – Nie wiedziałem nawet, że mam taką grubą teczkę...

— Skoro przepytywali cię wczoraj, to co tu robisz? – Przerwała mu z niepokojem. – Chyba cię o nic nie podejrzewają, Potter?

James umilkł i odwrócił się szybko, żeby nie mogła spojrzeć mu w twarz. Wyraźnie się zmieszał.

— Nie, nie sądzę… – odpowiedział cicho.

— Więc co tutaj robisz?

Westchnął głośno z rezygnacją.

— Aresztowali mnie…

— Co?

— Aresztowali – powtórzył spokojnie. – Łapa… To znaczy, Syriusz i ja... Mieliśmy małą przygodę z mugolską policją. Nic poważnego… Naprawdę! Ale nieopatrznie podaliśmy własne nazwiska i…

— JAMESIE POTTER!

James wyprostował się szybko i zaklął cicho pod nosem. Niska, drobna czarownica, w pięknej szmaragdowej szacie, wyraźnie zmierzała w ich kierunku, a zdziwiony tłum rozstępował się przed nią jak za dotknięciem różdżki. Na jej twarzy malował się grymas – mieszanina złości i strachu. Tuż za nią szedł szpakowaty mężczyzna, kłaniając się mijanym czarodziejom w przepraszającym geście.

— Chętnie oszczędziłbym ci tego, Evans, ale obawiam się, że już trochę na to za późno – jęknął Potter, po czym podniósł się niechętnie z miejsca i założył ręce na piersi w wyzywającym geście.

Kobieta zatrzymała się przed nim gwałtownie. Musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć chłopakowi prosto w twarz. Miała ciemne, gęsto przeplecione siwymi pasmami włosy, które upięła na czubku głowy w malowniczy warkocz, i bardzo ładne, brązowe oczy, rzucające teraz groźne błyski. Towarzyszący jej mężczyzna był od niej dużo wyższy, Na jego przystojnej twarzy malował się wyraźny niepokój. Zatrzymał się obok towarzyszki i niemal natychmiast objął ją ramieniem w uspokajającym geście.

— Eufemio…

— Nie tym razem, Monty! – Odtrąciła jego dłoń, nie spuszczając wzroku z Jamesa.

— No dalej, powiedz to, mamo – warknął James. – Musisz być strasznie mną rozczarowana…

— O, nie! Nie waż się mnie szantażować emocjonalnie – odpowiedziała drżącym głosem, celując w niego groźnie palcem. – Jesteś moim dzieckiem, i kocham się, ale… No, naprawdę! Atak na mugolską policję? Coś ty sobie myślał, James?! Nie tak…

— Nie tak cię wychowaliśmy – wtrącił James, naśladując jej ton głosu.

— James! – Mężczyzna, który musiał być ojcem Pottera, spojrzał na niego z wyraźną naganą. – Matka ma rację. To było bardzo nieodpowiedzialne.

James spojrzał na niego spode łba. Pan Potter musiał być jedną z niewielu osób, które mogły zapanować nad jego temperamentem.

— Tam byli śmierciożerożercy, tato – warknął. – Widzieliśmy trzech. Obleśne typy w maskach… Nie zaatakowaliśmy mugoli. Podnieśliśmy ten cholerny radiowóz, żeby się zasłonić przed zaklęciami.

Państwo Potter umilkli, wymieniając przerażone spojrzenia. Złość pani Potter natychmiast wyparowała. Sprawiała teraz wrażenie, jakby miała zamiar rzucić się synowi na szyję, ale powstrzymała się w ostatniej chwili.

— Och, James…

— Nic wam się nie stało? – zapytał rzeczowo pan Potter, marszcząc groźnie brwi. – Powiedziałeś o tym czarodziejom, którzy was aresztowali?

— Oczywiście! – James spojrzał na niego tak, jakby to było coś najbardziej oczywistego na świecie. – Nie aresztowali nas za znęcanie się nad mugolami, tylko dlatego, że nie zmodyfikowaliśmy im pamięci. Przeszło mi przez myśl, żeby to zrobić, ale, prawdę mówiąc, nie jestem pewien, czy nie usunąłbym im przy okazji połowy mózgu…

— Nie wezwaliście pomocy?

— Nie pomyśleliśmy o tym. – James wzruszył ramionami. – Działała adrenalina… Sam nie wiem. Po prostu, nie pomyśleliśmy o konsekwencjach. Z resztą, już po sprawie. Spisali moje zeznania i wyznaczyli karę grzywny. Teraz maglują Syriusza…

Wskazał głową pokój przesłuchań. Pan Potter kiwnął głową ze zrozumieniem, ale pani Potter wydawała się być co raz bardziej przerażona.

— Biegacie sobie po mieście, wykrzykujecie te górnolotne poglądy… – zaczęła piskliwym tonem, w którym wyraźnie pobrzmiewały płaczliwe nuty. Zniżyła głos do szeptu. – James, musicie z tym w końcu skończyć! Oni was zabiją! Nie mogę… Nie możecie się tak wystawiać! Tacy lekkomyślni… Jesteście jeszcze dziećmi, powinniście siedzieć bezpiecznie w domu i zajmować się nauką. Monty, powiedz coś! Powiedz mu, że nie może… To jeszcze dzieci!

— Czego nie mogę? – oburzył się James. – Nie mogę mieć normalnego życia? Nie mogę spotykać się z przyjaciółmi? Nie mogę mówić tego, co myślę? Jestem dorosły, mamo! Chcę żyć własnym życiem, nie zamkniesz mnie w klatce! I nie mam zamiaru udawać, że popieram tę bandę szaleńców. Że nie ma problemu… Dopóki widzę zagrożenie, będę je publicznie napiętnował. I będę walczył.

— James!

— Właśnie tak! Sami mnie nauczyliście, jak powinienem myśleć i czuć. Może wy nie macie odwagi…

— James – mruknął ostrzegawczo pan Potter, ale James zdawał się nie zwracać na niego uwagi. Spoglądał wyzywająco na matkę.

— Nie będę siedział w domu i udawał, że wszystko jest w porządku. Tu wszędzie, aż się gotuje, lecz nikt z tym nic nie robi. Wszyscy trzęsą portkami. Rozmawiają po kątach, krytykują działania ministerstwa, ale boją się choćby ruszyć różdżką.

Pani Potter wyglądała tak, jakby miała dostać za chwilę jakiegoś ataku.

— Martwimy się o ciebie, James – powiedział pan Potter. – Nie możesz oczekiwać od nas, że będziemy patrzeć na to, co robisz, zupełnie bezkrytycznie.

— Wiem, tato. – James wziął głęboki wdech, próbując się uspokoić. – Obiecuję wam, że nie będę sam szukał kłopotów, ale nie możecie wymagać, żebym zmienił własne poglądy. Z resztą, wszystkie wyniosłem z domu…

Pani Potter prychnęła jak rozjuszona kotka.

— Twój dziadek faszeruje cię tymi bzdurami…

— Dziadek Harry mnie rozumie – przerwał jej James. – On jeden mnie wspiera i próbuje pomóc. Uczy mnie zaklęć obronnych. – Skrzywił się widząc poirytowaną minę matki. – Idę do Franka, zawołajcie mnie, gdy Syriusz będzie wolny.

Minął rodziców bez słowa i ruszył w kierunku kwatery aurorów, rzucając Lily na odchodnym krótkie spojrzenie. Przez ułamek sekundy wydawało się jej, że coś powie, ale szybko się rozmyślił. Sprawiał wrażenie mocno zawstydzonego, że musiała wysłuchać tej wymiany zdań.

Zerknęła ukradkiem na Potterów, ale oni zupełnie nie zwracali na nią uwagi. Spoglądali za odchodzącym synem z poważnymi minami.

— Musisz odpuścić, Eufemio – odezwał się cicho pan Potter.

— Mam pozwolić mu się zabić? To moje dziecko.

— To już nie jest dziecko, kochanie. James jest pełnoletni. Ty w tym wieku byłaś już zaręczona, a rok później wzięliśmy ślub. Przypomnij sobie, co wtedy mówiłaś o moich rodzicach.

— To nie to samo, Monty. Posłuchaj tylko, o czym on mówi… Wydaje mu się, że może zmienić świat. Ma tylko siedemnaście lat…

— Prawdę mówiąc, Eufemio, jestem zachwycony tym, co słyszę. Ma gorącą głowę, ale dobre serce wolne od uprzedzeń. To wyłącznie twoja zasługa. To ty go tak wychowałaś. Powinnaś być z niego dumna.

— Jestem dumna – westchnęła pani Potter. – Tylko nie chcę go stracić.

— Stracisz go, jeśli będziesz go trzymać pod kloszem.

Pan Potter objął żonę i poklepał ją pocieszająco po plecach.

— Porozmawiam z chłopcami wieczorem i spróbuję przemówić im do rozumu. Nie wspominaj na razie przy nich o dzisiejszym incydencie, dobrze? Musimy pokazać, że ich wspieramy.

Pani Potter twierdząco kiwnęła głową.